خانه اي براي صبح

 

 

 

 

دلشوره هاي حوا:

 

 

منم تداوم دلشوره هاي حوايي
اسير شورشي بندهاي تنهايي

منم ستاره بخت هزار شهر خيال
عروج چلچله از آستين بودايي

منم سكوت اقاقي صداي بوتيمار
پرنده در هوس باغهاي رويايي

هميشه مطلع شعرم سلوك سبز دعاست
هميشه خامه شعرم دم اهورايي

بيا كه با نفست رنگ صبح خواهم شد
منم سروده شبهاي نا شكيبايي(صبح)

قايق:

من قايقم شكسته امانم نميدهي

بهر گريختن تو زمانم نمي دهي

درگير آتشم و تنم ملتهب ز درد

راه گريز را كه نشانم نمي دهي

از بس كه حرفهاي دلم در سكوت ماند

پژمرده حرفهام و زبانم نمي دهي

گويي شكست عهد تو با قلب خسته ام

ديگر شكسته ام ز چه جانم نمي دهي

آواره ام ميان خيالت ولي دريغ

در كنج خاطرت كه مكانم نمي دهي

بغضم گرفت راه خيالات هرزه گرد

جز اشك و آه، رود روانم نمي دهي

اي موج لعنتي بشكن قايق مرا

وقتي مجال آه و فغانم نمي دهي.

راشين گوهرشاهي(صبح) تهران آبان 1389

طرح قايقران: تربت جام 1369(پانزده سالگي)

شاعر شكست:

شاعر شكست..حرف دلش نيمه كاره ماند
چشمش به خاك در بغلش ماه پاره ماند

شاعر نمرد..از افق تب طلوع كرد
در دفترش براي نگاهت اشاره ماند

من مي روم ولي تو بمان با نگاه شعر
آنجا ميان دفتر من يك ستاره ماند

شعرم براي كام تو خوشرنگ جلوه كرد
افسوس در ميان دلم يك گزاره ماند

اينجا كسي نگفت بيا سادگي كنيم...

عيب از دل من است كه بيخود بهاره ماند

بيگانه بود باهمه ي مكرهايتان
همچون دلي صغير كه در گاهواره ماند

اينها چه تاوليست كه زد بر زبان شعر؟
از ياد رفت حرف و غزل، بدقواره ماند(صبح)

شبح درد:

وقتي كه آسمان شبح درد مي شود
حتي نگاه پنجره دلسرد مي شود

شهري شلوغ: سمت خيابان و كوچه هاش
لبريز ازدحام زن و مرد مي شود

ما مانده ايم گوشه ي خانه ز بيم دزد
دلها برهنه دست هوا سرد مي شود

چشمان قاصدك به دلم خيره ماند و رفت
او هم ز داغ عاطفه شبگرد مي شود!

مي ترسم عاقبت به تبي مبتلا شود
روحش ميان راه، پر از گرد مي شود.

قلبش شكسته است درين كوچه رازقي
دردش نهفته رنگ رخش زرد مي شود

هركس براي او غزلي ساده خواند و رفت
شبها نديم او غم نامرد مي شود

پاي گداي كوچه ي قلبم شكسته است
فكر عبور، از غزلش طرد مي شود

گفتم حذر، حذر.. كه دلم داغ و زخمي است
جنگي كه قلب، واهمه مي كرد، مي شود!

راشين گوهرشاهي(صبح)

نقاشي "سيب و گنجشكها" كشيده شده در تابستان 77 تهران

حرفهاي پست:

چيزي درون حرفهايم هست

بغضي ميان واژه ها و دست

اشكي كه مي جوشد ز قلبي ترد
حرفي كه مي لغزد به برگي پست

چيزي درون حرفهايم مرد
بغضي كه راه حرف رامي بست

حيف از حضور مهربان مرگ
كز دام اين بدزيستن ها رست

ماييم و چشماني كه وامانده
چون مردگاني پوده و بدمست

در انحناي عصر تاريكي
در انتهاي جاده بن بست

اي كاش مي شد لحظه ي موعود
از گورهاي وهم بيرون جست

اي كاش مي شد تكيه زد بر عشق
در را به روي بي كسي ها بست

افسوس در عصري كه در آن نيست
بر خدعه و نيرنگ، بالادست

تنها نشسته ايم و مي جوييم
خود را اسير حرفهاي پست(صبح- شهريور 1389)

 خستگي:

من خسته ام سر سخنم درد می کند
اشکم گله ز مردم نامرد می کند

چشم امیدوارو دل پر ز آتشم
آه و فغان ز دست غم سرد می کند

این غم رفیق خوب بیابان خستگیست
دل راچه زود هرزه و ولگرد می کند

معتاد می شوم به کتاب و خیال و شعر
این هم غنيمتيست که بی درد میکند

قاموس شعر؛ بخت بلند مرا سرود
سحر نگاه اوست که شبگرد می کند

از من گذشت عاقبتت رابپا رفیق
آخر نگاه عشق، تو راطرد می کند

ليك امتحان خلقت ما يك سوالي است
يك درد جان گداز تو را مرد مي كند

زرد است صورتم كه نبيني دلم شكست
تنها تحمل است كه رخ زرد ميكند!(صبح)

سلام يادم رفت: 

سوگ عشق:

سكوت برده ها:

ما از هجوم نیزه ها عبرت گرفتیم؛
از خنجر تیز جفا عبرت گرفتیم؛

ازمانمیخواهید در صف بازگردیم؛
از حمله و خشم شما عبرت گرفتیم؛

ما گوشمان پر از خطاهای شما شد؛
اما از اقبال و قضا عبرت گرفتیم؛

امضای حکم تیرباران دستتان بود؛
از سرنوشت اشقیا عبرت گرفتیم؛

حالا نشسته ایم تامولا بیاید؛
این را از اذکار و دعا عبرت گرفتیم؛

میترسم آهم باشما همدست باشد؛
این آخری رابی هوا عبرت گرفتیم؛

آخر شما ما را اسیر کفر خواندید؛
از ادعاتان بی صدا عبرت گرفتیم؛

مهدی بیا حتی اگر ما مرده باشیم؛
ما از سکوت برده ها عبرت گرفتیم(صبح)

چشمان بی قرار تو با من دروغ گفت
یك جمعه انتظار تو با من دروغ گفت

دل می درید؛ جامه ی شعری كه پر نداشت
خورشید؛ در مدار تو با من دروغ گفت

شمعی، خیال چشم تو را آه می كشید
وحشت از انتحار تو با من دروغ گفت

پروانه ها خیال تور ا نقب می زدند
توجیه اضطرار تو با من دروغ گفت

دل بسته ام به بخت بلند ستاره ات؛
شب؛ رانده از قمار تو با من دروغ گفت.

آن زاهدی كه فخر تو در شهر می فروخت؛
شد نئشه از خمار تو با من دروغ گفت

مهدی بیا كه مفتی زهاد شهر مرد
حلاج سر به دار تو با من دروغ گفت.


صبح(راشین گوهرشاهی- 26 بهمن نود)

طرح با راپيدوگراف و جوهر رنگي بر مقوا- راشين گوهرشاهي-1389

دلم زنانه گرفته:

تو نيستي كه ببيني هواي خانه گرفته
براي درك حضورت دلم بهانه گرفته

در آرزوي نگاهت نگاه آينه تر شد
و در حوالي فكرت غم آشيانه گرفته

نه اشتياق به رفتن نه اشتياق به ماندن
كجاست خانه ي آخر، كه ماه، لانه گرفته؟

فقط سرايش شعري فقط نكوهش فكري
همين و هيچ نمانده : دل از زمانه گرفته

نه اشتياق به خواندن نه شوق بي تو سرودن
بيا كه بي خبر از تو ،دل ترانه گرفته

چه راه دور و درازي ميان قلب تو تا من
دلم براي رسيدن ز غم نشانه گرفته

ميان خلوت فكرم نشسته ام كه بيايي
چه حزن بي سرو پايي...دلم زنانه گرفته

(صبح- راشين گوهرشاهي شهريور 1388)

مرا ميان غرور شكسته ام با تو:

چه لحظه های غریبی نشسته ام باتو

تمام  قصه همان عهد بسته ام با تو

گذشت مهلت بودن بگو نگهدارند

مرا میان غرور شكسته ام با تو

دروغ گفته ام اینجا كسی نمی خندد

به استعاره ی دستان شسته ام با تو

مرور میكنم اینجا تمام فاصله را

به خط مبهم عهد گسسته ام با تو

غروب قصه ی ما رنگ مهربانی نیست

از اضطراب و سكوت تو خسته ام با تو

بگو كه عشق،  نترسد مرا هبوط دهد

به جرم  چیدن سیب نشسته ام با تو

تمام زندگیم مثل خوابهای خداست

من از جهنم تردید،  رسته ام با تو.(راشین گوهرشاهی- دي ماه 1389)

...

طرح  نا امیدی- راشین گوهرشاهی ۱۳۷۳

مرا به شرم حضورت دچار خواهی كرد

به استحاله ی نورت دچار خواهی كرد

تو رنگ ساده ی شعری كه هجر و فاصله را

به درد سنگ صبورت دچار خواهی كرد

نمی شود؛ و نمی شد شبیه ما باشی

تو نور، را به غرورت دچار خواهی كرد

سرود خوانده چكاوك خیال وصل تو را؛

كه كوچه را به عبورت دچار خواهی كرد

كجاست جای رسیدن؟ كسی نمی داند

تو عشق را به شعورت دچار خواهی كرد

امید، مانده لب كوزه های رسوایی؛

سراب، را به ظهورت دچار خواهی كرد؟

جواب، كرده دلم را پزشك حوصله ها؛

طبیب را به كدورت دچار خواهی كرد.

صبح(راشین گوهرشاهی-چهارم مهرماه ۱۳۹۰)

طرح سراب- راشين گوهرشاهي-1377پاييز.